چطور با کودک حرف بزنیم؟

گام اول در آموزش نظم به کودکان، فراگیری برخورد صحیح با آنان است. بچه فقط به صحبتهای شما توجه نمیکند بلکه حرکات بدن، اضطراب، لحن و بلندی صدای شما را هم میبیند و میشنود. در مقابل کودک باید نقش بازی کنید. همه چیز را بزرگ جلوه داده و اغراق کنید. وقتی خواسته شما و کودکتان با هم متفاوت است خود را سوم شخص خطاب کنید مثلا بگویید "مامان میخواد دستهاتو بشوره"

مادر کافی برخلاف مادر کامل عصبانی نمیشود بلکه در صورت لزوم نقش مادر عصبانی رو برعهده میگیرد.

این کتاب سه لحن را پیشنهاد میکند: 1) لحن قاطع 2)لحن تایید 3)لحن قانع کننده

لحن قاطع:

وقتی کودک مرتکب خطایی شد به سمتش بروید و از همان جایی که ایستاده ­اید سرش فریاد نزنید. خم شوید، هم قدش شوید، مستقیم توی چشمهایش نگاه کنید (برقراری ارتباط چشمی). اگر کودک خواست رویش رو برگرداند و برود، دستهایش را بگیرید تا مستقیم به شما نگاه کند. به او بگویید "لطفا به من نگاه کن". نباید در لحنتان خشونت یا تهدید باشد. با لحن آرام و قاطع با او صحبت کنید. روشن و واضح به او بگویید که چه خطایی کرده مثلا "اجازه نداری کسی رو بزنی و ازت میخوام که دیگه این کار رو تکرار نکنی!"

توجه داشته باشید که بین رفتار بد کودک و شخصیتش تفاوت قائل شوید و به او برچسب نزنید. مثلا به او نگویید بچه بد یا بچه تنبل. وقتی شخصیت بچه را هدف قرار بدهید، او احساس بی ارزشی میکند و خشمگین میشود و میترسد.

لحن تأیید:

این لحن یعنی تشویق و تحسین بچه. یعنی توجه مثبت به بچه. لازم نیست کار خوب خاصی انجام داده باشد. همین که رفتار بدی انجام نمیدهد نوعی رفتار خوب به حساب می آید. مطمئن باشید تعریف از بچه او را لوس و پررو بار نمی آورد.

اگر بچه ای ببیند با خوب بودن توجهی از والدینش به دست نمی آورد،_توجه مثبت یا همان تعریف تمجید_به دنبال جلب توجه منفی یعنی داد و فریاد آنها خواهد بود. از نظر یک کودک نوپا، توجه منفی بهتر از بی توجهی ست!!

وقتی از بچه تعریف میکنید صدایتان باید بلند و پرهیجان باشد. دست بزنید، هورا بکشید، دستی به سرش بکشید و به او بگویید که کار خوبی انجام داده و احساس خودتان رو هم بیان کنید. مثلا "آفرین دختر خوب که همه نهارت رو خوردی. من خیلی خوشحالم".

لحن قانع کننده:

در زمان صحبت با کودکمان کلمات را با درایت انتخاب کنید تا از دردسرهای بی مورد نجات پیدا کنید. اگر با بچه جرو بحث کنید او هم در مقابل با شما بحث خواهد کرد. هرگز از کودک خواهش نکیند بلکه فقط درخواست کنید. از کلماتی مانند"امکان دارد" و یا "لطفا" استفاده کنید. بچه دو و نیم تا سه ساله قدرت انتخاب بین چند گزینه رو ندارد. بچه چهار تا پنج ساله هم فقط میتواند از بین چند گزینه محدود انتخاب کند پس لازم نیست از بین چند گزینه به او پیشنهاد انتخاب بدهید. البته نیازی هم به دستور دادن نیست. میتوانید خواسته خودتان را در قالب ترکیبی از راهنمایی های روشن و واضح، مشارکت دادن و همینطور تحسین و تعریف بیان کنید. مثلا "لطفا بیا جورابهات رو پات کنیم. حالا جورابهات رو بکش بالا. آفرین. حالا واسه مامان کفشهات رو پات کن".

چانه زدن و معامله کردن هم مثل پیشنهاد کردن گزینه های متعدد بی فایده است. مثلا به بچه میگویید"اگر 5 قاشق دیگه بخوری بهت شکلات میدم".  بچه یه قاشق میخورد، نق نق میکند، شما خوشحالید که یک قاشق بیشتر خورده پس با او چانه میزنید که بعد از دو قاشق شکلاتش را میگیرد. اما بچه الان شکلاتش را میخواهد و جیغ و نق نقش شروع میشود. در نهایت فقط با یک قاشق بیشتر شکلات را میگیرد. یادتان باشه اغلب در چنین معامله هایی بچه ها برنده میشوند!